16.
| 1 | Hae sunt aegritudines animae graves, quibus plerumque ad mortem cogitur; dum oculi eius caecantur, ut non videant verae lumen gloriae, et divitias aeternae haereditatis. |
| 2 | Quod si eos ad Deum semper intendat, accipiet a Christo fulgorem sapientiae; ut illuminatum in agnitione Dei habeat obtutum, videat illam spem nostrae vocationis, aspiciat illud quod est bonum, et placitum, et perfectum. |
| 3 | Quod enim bonum, complacitum Patri: quod complacitum, perfectum; sicut habes in Evangelio, ubi dicit Dominus: Diligite inimicos vestros, ut imitemini Patrem, qui pluit super iustos et iniustos (Matth. V, 44 et seq.); quod est utique bonitatis. |
| 4 | Et postea concludit, dicens: Estote perfecti sicut Pater vester, qui in coelis est, perfectus est (Rom. XIII, 10). |
| 5 | Charitas enim perfecta est: denique plenitudo Legis est. |
| 6 | Quid autem tam bonum quam charitas, quae malum non cogitat? |